The most dangerous road & Sucre & Salar de Uyuni

Zoals verwacht is het nu mijn beurt om als gast-schrijver voor Hardy op te treden.

Na een lange vlucht werd ik zondag na middernacht opgepikt door Hardy en gingen we met de taxi richting hotel. Onderweg kreeg ik al een aardig beeld van La Paz by night: zwervers, dronkenlappen, en oude vrouwtjes die in metershoge vuilnishopen naar iets bruikbaars zochten.
Net toen ik dacht, hier zullen we toch niet..., stopte onze taxi bij hotel Majestic dat overigens van binnen best meeviel.

Maandag gebruikt om wat bij te komen van de lange reis, te wennen aan de hoogte maar vooral om als verpleegster voor Hardy op te treden die spontaan aan de diarree ging en telkens moest overgeven. Waarschijnlijk is het weerzien met zijn Pappie toch teveel geweest; hijzelf denkt overigens meer aan een verkeerd gevallen pizza.
Verder heb ik de basis training backpacken gekregen van Hardy waarbij vooral het onderhandelen een belangrijke plaats innam; ik hanteer trouwens al voor mijn bagage het systeem Buijssen: alles handig verdeeld in 4 grote AH zakken ( prima systeem, Arjan).

De volgende dag de stad uitgehobbeld met een lokale bus om naar Valle de la Luna tegaan, een soort maanlandschap, erg mooi.
s´Middags weer vervolg studie backpacken; zoals jullie wellicht weten reist Hardy met de Lonely Planet on a shoestring, d.w.z. low budget.
Maar er staat ook nog iets over ¨Splurge¨ wat betekent dat je best eens iets duurders mag pakken omdat het zo goed of mooi is.
Tot mijn verbazing begon onze penningmeester, Hardy; zelf over een wat beter restaurant in La Paz waar Bas en hij naar toe hadden gewild maaar wat niet gelukt was.
Wij ernaar toe en inderdaad, we zagen iets met Vienna op de gevel. Plotseling werden we door een keurig mannetje met gevaar voor eigen leven de straat over en het reataurant binnengeloodst. Gastheer, nette obers, mooi gedekte tafels en zelfs een pianist. Hardy´s vrees dat wij wellicht wat underdressed zouden zijn viel wel mee.
Lekker gegeten ( grote stukken vlees) en er werd zelfs Apfel strudel als dessert aangeboden ( hoezo Vienna). Na een heerlijke maaltijd en EUR 16,00 armer verlieten we de zaak ( Bas, je hebt echt iets gemist).

Woensdag was de dag van de mountainbike trip over The Most Dangerous Road of the World. Met 3 busjes, 3 chauffeurs, 4 gidsen en 17 gekke waaghalzen naar het startpunt vertrokken op 4700 meter. Na een gedegen instructie en voorzien van knie- en elleboog beschermers, handschoenen, beschermende broek en jas, en niet te vergeten een integraal helm op weg voor de 70 km afdaling naar 1100 meter.
Het pad was ongeveer 3 meter breed, voorzien van stenen en rotsblokken, maar gelukkig waren de afgronden erlangs maar 200-500 meter diep.
Tijdens de lunch begon het zo te regenen dat we de busjes in moesten; na een half uur kregen we de mededeling dat het zou blijven regenen en we toch maar doorgingen.
De weg werd nog gladder en gevaarlijker maar we kwamen uiteindelijk heelhuids beneden aan. Na een warme douche en lekker diner op weg naar La Paz voor een 3,5 uur durende trip die eigenlijk nog gevaarlijker was als de afdaling per fiets.
Mist, donker en talrijke bochten door de bergen met een aaardige inkijk in wat verkeersregels ter plekke: inhalen doe je bij dubbel doorgetrokken strepen, bij voorkeur in een bocht en koplampen zeker niet gebruiken in het donker.
Ook dit liep weer goed af.

Donderdag naar Sucre gevlogen, een prachtige stad met talrijke witte gebouwen.
Wat gechilled, op internet gezeten, was laten doen en schoentjes laten poetsen.
Daarna weer action time; we waren op zoek geweest naar een mooie mountainbike tocht rondom Sucre, eigenlijk alleen eentje van 23 km gevonden maar natuurlijk veel te suf voor ons. Uiteindelijk een tocht van 65 km gevonden met eigen gids.
Stevige rit met hellingen van 10 en 12 km waarbij the boys ( Hardy) duidelijk werden gescheiden from the men ( Theo en gids).
Idee om ook de gids eruit te fietsen lukte mij nog niet echt.
Ondertussen veel problemen met ketting en derailleur die vakkundig werden opgelost door gids met behulp van 2 zware keien.
Tijdens de lunch kondigde de gids plotseling aan dat we met de bus teruggingen naar Sucre. Noway zeiden we ,ook de laatste 20 km fietsen we. Wel merkten we dat het motortje van de gids langzaam opraakte en bij aankomst ( nadat we nog 1,5 km hadden moeten lopen omdat de derailleur door het achterwiel sloeg) zat de jongeman helemaal kapot. Ook Hardy en ikzelf waren ook niet al te fris meer.
s´Avonds op speciaal verzoek van Hardy nog heerlijk Japans gaan eten.
Daarna mijn eerste kaartles gehad van Hardy want kaarten hoort bij packbacken.

Zaterdag hersteld van onze inspanningen en zondag met shared taxi ( met 2 locals) naar Potosi geraced ( Hardy had niet verwacht dat we nog boven de 140 km zouden komen); Potosi is de hoogst gelegen stad van de wereld, 4060 meter.
Dag erop met bus in 6,5 uur van Potosi naar Uyuni gereden over zeer slechte weg( slechts 1 lekke band).

Van dinsdag tot donderdag hadden we een 3-daagse tour geboekt van Uyuni naar San Pedro de Atacama in een 4x4 jeep met chauffeur/gids/kok.
Met ons reisden nog 3 knotsgekke Australiers en 1 Nieuw Zeelander mee, een onvergetelijke tocht.
Na een bezoek aan het Cimentario de Trenes ( honderden oude afgedankte treinen in de woestijn) gingen we op weg naar de zoutfabriek waar we uitleg kregen over de winning en verwerking van zout; daarna reden we de Salar de Uyuni op, een enorme ( 12.000 km2) zoutvlakte waar men de gekste foto´s kon maken.
Onze lunch gebruikten we op Isla Incahuasi, een rots en cactus eiland midden in die zoutvlakte. Ons hotel daarna stond ook in het teken van zout, het bestond namelijk uit zout: muren, bedden,tafels, stoelen, vloer,etc.

De volgende dag weer op tijd vertrokken vvor bezoeken aan een nog werkende vulkaan, 2 prachtige meren op ruim 4000 meter hoogte waarin allemaal flamingos rondlopen, vervolgens door een woestijn gereden, nog rotsformaties gezien die de knotsgekke kunstenaar Salvador Dali hebben geinspireerd tot talrijke kunstwerken, om uiteindelijk te eindigen bij Laguna Colorado, een meer dat gedurende de dag talloze kleuren aanneemt.
Hier stond ons ¨hotel¨, erg basic met een mooie slaapkamer voor ons zessen.
Net zoals de vorige avond gingen onze reisgenoten meteen uit op drank wat weer tot een lange en gezellige avond heeft geleid ( Hardy en ik uiteraard eeerder naar bed).
De laatste dag van de tour stonden we om 5.00 uur op, het was nog ijskoud ( we hadden met thermisch ondergoed en nog veel meer aan geslapen) om de zon te zien opgaan bij Lago Colorado, naar geisers te gaan kijken, om in een warm thermisch bad te gaan liggen, daarna lekker te ontbijten, en dat alles met een ijskoude wind en min 10 graden ( we zaten boven de 4500 meter).
Na een bezoek aan een prachtig groen meer( Lago Verde) reden we door een prachtig bergland schap richting de grens met Chile.
Daar pakten we de bus die ons over een asfalt weg ( hadden we 3 dagen niet meer gezien) naar het op 2440 meter hoogte gelegen San Pedro de Atacama in Chile bracht.
Meteen de thermische ondebroek etc. uit en de korte broek weer aan en op stap het stadje in.

Voor degenen die zich afvragen of het wel goed met vader en zoon : dat gaat prima, alleen vond Hardy het vandaag toch wel teveel gevraagd om een habitacion patrimonium ( met 2-persoonsbed) te nemen. Dus hebben we nu gewoon weer 2 aparte bedden.
Tot zover dit verslag over het eerste deel van onze reis.