Peru: voetbal, sandboarden, Cusco & Inca Trail

Hierbij mijn eerste verslagje na twee weekjes backpacken vanuit Cusco. In een maandje reis ik vanuit Lima (Peru) naar La Paz (Bolivia) samen met Bas. Het verslagje is zoals sommige misschien vrij snel doorhebben (mede gezien de lengte) geschreven door Bas, verwacht aub de volgende keer dus niet zo´n uitgebreid verslag. p.s. voor degene die mij telefonisch willen bereiken, het is een ander nummer dan mijn normale nummer, namelijk 0031616342423. Bas is zelfs helemaal niet bereikbaar met zijn gewonnen postcodeloterij telefoon.
- -- - - - -- - - -- - - - -

Ola amigos!

Hierbij dan (eindelijk) een eerste update over onze backpackvakantie in het Zuid Amerikaanse. Deze keer met enters (=witregels) want harrie barrie heeft na zijn (in totaal 14 maanden) rondreizen besloten zijn berichtjes niet meer zelf te typen, maar dit vakkundig uit te besteden. Dit verklaart waarschijnlijk ook waarom ik met hem mee mocht (het kan immers niet zijn omdat ik ervoor zorg dat we altijd op tijd komen, de rekeningen goed betaald worden, we onze paspoorten niet vergeten/kwijtraken of om in het spaans ons hostel te boeken), dus hierbij betaal ik mijn rekening :P…

Ik heb het zelf ook niet altijd op het typen van dit soort berichtje dus daarom houd ik het bij één grote update (van de afgelopen twee weken). Wel heb ik ondervonden dat het nadeel hiervan is dat je zoveel doet op dit soort vakanties dat het eigenlijk onmogelijk is om de afgelopen twee weken goed op papier te zetten (anders ben ik waarschijnlijk namelijk nog met terugwerkende kracht 4 berichten in één aan het typen). Daarom houd ik het bij een paar (in samenwerking met har) nauwkeurig geslecteerde anekdotes…
Let hierbij niet op mijn Nederlands, want met al het Spaans (ik ben aardig op weg vind ik zelf, I´m catching up with Har, wat natuurlijk ook niet alles zegt :P) en Engels dat wij hier spreken is het soms echt weer even omschakelen Nederlands te praten (wat ook ten kosten gaat van mijn ´harde G´ :()

Peru – Uruguay
Op de dag van aankomst in Lima –peru- ( op zat. 5 september) waren wij (lees Har) erachter gekomen dat er diezelfde avond een WK kwalificatie wedstrijd gespeeld zou worden in Lima, te weten Peru tegen Urugay. Eerst hoorden wij nog dat wij (als blanken, niet geheel onopvallende niet-Peruvianen) hier beter niet naar toe konden gaan. Er zouden wel eens rellen kunnen komen en het stadion zou in on frisse buurt liggen waar je s´avonds na de wedstrijd eigenlijk niet rond wil lopen…
Maar dapper als wij zijn (en na het aanhoren van 10 mensen die precies het tegenovergestelde beweerden) gingen wij toch op pad. Het leuke is dat als je ergens op een afgelegen plaats moet zijn in dit soort landen, je allerlei verschillende vervoersmiddelen moet gebruiken. Zo begon ik dus per vliegtuig vanuit A´dam(om het verhaal even mooi te maken), stapten toen over in een luxe touringcar bus, pikten har op bij het hostel en wij vervolgende onze weg per taxi naar een collectievo (een klein busje waar ze net zoveel ´locals´ instoppen als zo´n luxe touringcar –opgekropt staan dus´) en tenslotte stapten wij in een zogenaamde rickshaw (zo´n tuk-tuk achtig driewielertje)…
Aangekomen bij het stadion begint het verhaal eigenlijk, we hadden natuurlijk geen kaarten en wistten ook helemaal niet zeker of wij deze uberhaupt konden kopen. Maar toen wij uit onze rickshaw uitstapten kwamen er meteen verschillende handelaren op ons af die ons kaarten wilden verkopen (er waren dus mogelijkheden…). Maar onze econoom (lees Har) wilden natuurlijk eerst de witte markt opzoeken en bij het stadion zelf navragen of we daar legaal kaarten konden kopen i.v.m. de kosten (ik werd natuurlijk al wat ongeduldig, want straks waren er misschien geen kaarten meer!). Maar goed wij dus opzoek naar de kaarverkoophokjes. Ook hier bleken nog kaarten te koop te zijn, maar toen kwam het verwarrende; deze kaarten waren duurder dan de kaarten van de zwarthandelaren (want we hadden natuurlijk wel wat prijzen gechecked)…
Na het aanhoren van de prijzen in de kaarverkoophokjes liepen wij daarom terug naar de plaats waar de zwarthandelaren hun kaarten ´mogen´ verkopen. Omdat deze handelaren natuurlijk ook weten dat zij goedkoper zijn(en ons terug zagen komen) deed de bizarre situatie zich voor dat er op het moment dat je terugkomt meteen een stuk of 10 van die handelaren wild om je heen gaan springen, zwaaiend met kaarten en continu prijzen schreeuwend (een sterk staaltje ´vraag en aanbod´).
Toen wij (na alle handelaren aangehoorde te hebben) met een peruviaan tot overeenstemming waren gekomen had Har nog steeds twijfels over de ´echtheid´ van deze kaarten (goedkopere illegal kaarten in de doorverkoop, dat was natuurlijk niet logisch voor onze econoom:P). Dus uiteindelijk sleepte har onze verkoper mee naar de ingang van het stadion (de cerkoper wist niet wat hem overkwam, want dat kon har met zijn Spaans 1 niet helemaal goed uileggen) alwaar wij onze kaarten eerst lieten checken en dubbelchecken voordat wij uiteindelijk het geld gaven, missie geslaagd…
De wedstrijd werd overigens gewonnen door Peru door één goal in de 90e minuut. Het halfgevulde stadion ontplofte (dus zelfs Luis Suarez kon een Nederlaag in deze niet voorkomen).

Sandboarden
Ik moet het vanaf nu al korter houden van Har (die over mijn schouder meeleest/de eerste corrector uithangt).

In Huachachina (een schitterende ´Punika achtige Oase´ midden in de woestijn –zie foto-) stond het sandboarden op het programma. Dit houd in: met zijn tienen, door een local in een sandbuddy (opgevoerde skelter ), als een dolle door de woestijn gereden worden om afgedropt te worden bij een serie hoge duinen. Dan krijg je een board dat erg doet denken aan een snowboard en is het de bedoeling dat je ook al snowboardend naar beneden gaat over de duinen. Nou weten de meeste van jullie dat deze jongen al een aantal jaren snowboard dus ik liep vol zelfvertrouwen richting de top van de eerste duin. Ik gaf Har, stoer, als een volleerd snowboard leraar, nog de laatste instructies (die heeft namelijk alleen skie-ervaring). Ik had al een keer gevraagd aan de ´reisleider´; ´it´s just like snowboarden, right? Jazeker zei hij toen, als je kan snowboarden is dit een peace of cake! Boven op de berg, die toch wel erg hoog was (het stoere was er bij mij al een beetje van af) vroeg ik toch nog maar één keer voor de zekerheid; ´it´s just like snowboarding, right? De reisleider knikte weer instemmend…
Dus ik doe mijn board aan, laat hem recht naar beneden wijzen om goed vaart te maken en toen ik op snelheid was, was ik helemaal klaar voor mijn eerste bochtje… Maar jullie raden het al, of ik kan toch niet zo goed snowboarden als ik dacht, of sandboarden is toch een ietwat andere discipline, anyway ik kon met geen mogelijkheid een bochtje maken dus de enige mogelijkheid was volle bak onderuit gaan op het keiharde zand (ik val liever in de sneeuw weet ik nu uit ervaring)…

Daarmee was ik in no time veranderd van een stoere snowboardleraar in een gebroken sandboard amateur. Daarna ben ik voornamelijk zittend op mijn board naar beneden gegaan (goed te vergelijken met sleeën), wat wel erg leuk was, maar een stuk minder stoer…

Har is ziek
Har is overigens goed ziek geweest in het begin, erg balen… Eerst had ik nog niet echt door dat hij goed ziek was, maar toen hij op een middagje relaxen aan het water na één uur zonnen zei; ´ik denk dat ik even uit de zon ga´, wist ik dat er iets ergs aan de hand moest zijn… (aan het snuiten in de douche merk je het namelijk niet, want dat doet hij altijd al :P). We hebben inmiddels elke locale apotheek gehad en spreken allebei vloeiend medisch Spaans, maar het resultaat is wel dat Har nu vrijwel helemaal beter is :).

Hostel zoeken
Aangekomen in Pisco wachtte ons een nieuwe anekdote. Het was eerst al even wennen om uberhaupt in het stadje te zijn, we hadden wat chaos en weinig luxe verwacht maar wat we hier aantroffen was echt te bizar (zie ook foto). Er was in het stadcentrum werkelijk waar geen straat te bekennen alleen stoffige zandwegen, geen auto te zien (alleen rickshaws) en de mensen woonden enkel in ingestorten huizen (het leken net Inca ruines). Zie daar maar eens een hostel te vinden, gelukkig was daar natuurlijk wel …. De lonely planet!

Deze vermeldde één hostel waar het blijkbaar wel uit te houden zou moeten zijn, dus wij op zoek naar dat hostel… Op een gegeven moment (we waren al een beetje de weg kwijt want er was geen stadskaart te vinden daar) kwam er een local naar ons toe. Hij prijstte zijn hostel aan en vroeg ons daar te overnachten, natuurlijk luisterden wij niet eens want wij waren maar op zoek naar één hostel, en dat was niet dat van hem…
Totdat hij opeens lachend begon te vertellen dat hij wel wist naar welk hostel wij op zoek waren (daar wilden iedereen altijd heen, logisch want elke backpacker leest de lonely planet). Maar zei hij dat hostel heeft de aardbeving van afgelopen jaar niet overleefd (dat verklaarde de omgeving wel een beetje)! Lachend liep hij ons als volleerd gids voor naar de plek van het lonely planet hostel (dit had hij al vaker gedaan), want Har geloofden hem natuurlijk niet op zijn woord. En inderdaad op een gegeven moment kwamen we aan bij één van de vele total verlaten, ingestortte ruines waar we op deur nog net de naam konden lezen van ons hostel; ´wil je toch nog even aanbellen voor de zekerheid, grapte de man nog…´
Dus toen zijn we maar met de man meegegaan (en heeft Har voor het eerst in zijn leven in een hostel geslapen dat niet vermeld staat in de Lonely Planet), en dat viel ons niet eens echt tegen.

Inca trail (de laatste anekdote…)
Last but not least; de Inca Trail, dit zou immers het hoogtepunt van onze reis moeten worden! En (we hebben natuurlijk nog 2 weken te gaan) we kunnen wel zeggen dat het onze hoge verwachtingen zelfs heeft overtroffen: het was geweldig!

Eerst was het nog belangrijk onze bepakking goed op orde te hebben, wat gaat wel en wat gaat niet mee. Gelukkig heb ik van Har een trucje moeten leren (omdat ik sowieso vaak alles vergeet). Elke keer als wij van ons hostel vandaag gaan moet ik ´de vijf´ controleren. Deze vijf zijn de belangrijkste zaken die we hier hebben (pinpas, paspoort, portomonee/geld, mp3 speler en fototoestel). Wat hier niet bijhoort is mijn jas en die heeft deze reis dan ook niet overleefd (gestolen gedurende een busreis). Gelukkig kon ik goedkoop een nieuwe op de kop tikken (de sol –locale munteenheid- blijkt namelijk nog al laag te staan), een soort van continue kredietcrisis hier…:P.

Maar goed de Inca Trail, in het kort; Vier dagen lang hiken (=wandelen) door de bergen en verschillende eco-systemen meemaken. Het ene moment liep je door een warme jungle achtige omgeving, het andere moment liepen we richting koude sneeuwtoppen. De hoogste berg die gepasseerd moest worden was, de berg op dag 2, een joekel van 4200 meter. En aangezien wij begonnen op ´slechts´ 2600 meter was dit een aardige klim. En de kuitjes brandde al een beetje van het lopen op dag 1 (want hiken zijn Har en ik allebei niet echt gewend, zeker niet met 10 kilo op je rug). Na deze dag hadden wij dan ook een aardige domper te verwerken toen onze reisleiding zei (toen we eindelijk al zwetend, met spierpijn best kapot bij onze eerste kampeerplaats aankwamen): ´this was a peace of cake, tomorrow will be much harder!´

Maar het was het allemaal wel waard, langzaam richting de top lopen is zwaar en vermoeiend, maar wel bizar mooi (geweldige uitzicht, mooie natuur, schone lucht en je hoort of ziet er vaak tijden helemaal niets).

Ook de drie nachten waren geweldig, slapen in een tentje midden in een hooggebergte gebied, in de natuur met een kabbelend beekje als achtergrond muziek. En dan vergeet ik nog bijna het kaarten met zijn allen in de grote tent voor het slapengaan (super gezellig, er zijn weer wat facebook vrienden gemaakt).
Wat onze verwachtingen ook erg overtrof was het eten. Je moet je proberen voor te stellen dat je een onbewoond gebied ingaat waardoor alles vantevoren meegenomen moet worden (de tenten, het eten, slaapzakken etc.). Dit wordt gedaan door 18 ´porters´ locale peruvianen die met 20 kilo op hun rug met ons meelopen om ons een prettige tocht te bezorgen. En er gaat ook een echte chefkok mee op de trail. En hoe die het deed weten wij nog steeds niet maar deze chefkok bereidde voor ons dus echt de lekkerste gerechten (taart, fruitpannekoeken, rijst met vlees, you name it), super goed gegeten (zeker na een dag lang lopen).

En de absolute climax is natuurlijk het bereiken van Machu Picchu op dag 4 (zie foto). De verborgen Inca stad, gebouwd in 1400 op de top van een berg, midden tussen andere bergen. Aldaar kregen we nog een 2 uur durende tour door deze stad (erg interessant).Deze stad is nooit gevonden door de Spanjaarden die rond het jaar 1520 het hele Inca rijk veroverden. Uiteindelijk moest deze stad ook door de Inca´s zelf verlaten worden omdat ze niet zelfvoorziend konden zijn op die hoogte (er moest dus regelmatig voedsel en grondstoffen van onder naar boven gebracht worden). Maar dit durfde ze op een gegeven moment niet meer te doen, bang om ontdekt te worden door de spanjaarden. Dus toen vluchten ze de jungle in, Machu Picchu onbeheerd achterlatend. Uiteindelijk is deze stad in 1901 herontdekt door locals…

Har fluisterd mij in dat hij in La Paz over twee weken (zijn drie dagen alleen, tot de komst van zijn vader Theo) gaat gebruiken om toch nog een berichtje zelf te schrijven. Dus dan hebben jullie iets om naar uit te kijken :P!

Sorry voor mijn lange verhaal, al zal het langdradige wellicht wel aan de verwachtingen voldoen:P!

Tot slot, ter afsluiting nog een raadsel (een van onze favoriete bezigheden; het zoeken naar look-a-likes). Op de Inca trail kwamen wij deze jongen tegen (zie foto), deze look-a-like vinden wij echter zo briljant, we zijn er nog steeds niet uit of het hem toch niet echt was…

Hasta Luego amigos!